Benjamin CHESTERTON tarafından yazıldı.
Çeviri: Cenk Mirat Pekcanattı
Uyarı: Bu gönderi, çocuklara yönelik cinsel istismarın yanı sıra kadına yönelik cinsel şiddete odaklanan görsellerin üzücü ayrıntılarını içerir. 2020 yılında uygunsuz olma ihtimali bulunan görüntüler ilgili makamlara bildirildi. Görüntülerde yer alan çocukların kimlikleri, onları korumak amacıyla benim tarafımdan gizlendi. Aşağıdaki gönderi Olivia Arthur‘a hitabendir. Kendisi Magnum Photos Başkanı olarak (2020 yılından beridir) ajansın davranış kuralları yönetmeliğini uygulamaktan sorumludur.
Bu gönderiyi bir bağlama oturtmak adına:
2017’de Magnum Photos, Souvid Datta’nın tecavüze uğradığı iddia edilen Hintli bir çocuğun fotoğrafı eşliğinde Facebook’ta pazarlanan bir fotoğraf yarışması düzenledi. Endüstri, foto muhabirliğin dışında sadece seks suçlularının, tecavüze uğrayan çocukların fotoğraflarını çeken fotoğraf makineli erkeklerin övülecek kimseler olduğunu düşündüğünü aymazının ardından tartışmalar oldukça hiddetli oldu.
İki adam bu konuda harekete geçmeye karar verdi. Robert Godden (Rights Exposure, daha önce Amnesty) ve Jason Tanner (Human Rights For Journalism), sektördeki bazı çok temel çocuk koruma standartlarını tanıtmak için bir kampanya başlattılar.
“Son beş yılda üretilen fotoğraf çalışmalarına üstünkörü bir bakış bile, çocukların tartışmalı olarak sömürüldüğü, riske atıldığı ve/veya çocuk koruma yasalarının ihlal edilmiş olabileceği en az yarım düzine çalışma ortaya koyacaktır. Sektör liderlerinden gelen hem bu tür görüntüleri kınayan hem de değişimi teşvik etmeye önderlik eden net, samimi ve yol gösterici tepki hani nerede? En azından sorunlu ve daha fazla sorgulama gerektiren fotoğrafları nasıl tespit edeceğimizi bildiğimizi güvenle söyleyebilir miyiz?” Robert Godden – Witness (World Press Photo)
Magnum Photos bu çağrıya karşılık veren birkaç kurumdan biriydi:
“Savunmasız ve istismara uğramış çocukların korunması Magnum Photos için olağanüstü önem arz ediyor…ajans, bu tavsiyelerin eser üretimine nasıl kılavuzluk ettiğini, arşivimize ve yeni yayıncılık girişimlerimize nasıl uygulanacağını değerlendirmek için gerekli zamanı ayırıyor… Magnum personel ve fotoğrafçıları, önümüzdeki haftalar ve aylarda ilgili alanlara ışık tutmamızı sağlamak için işin her bir bölümünü sırayla sorgulayarak bu konuları tartışmaya devam edecek.” Fiona Rogers, Magnum Photos.
Dönüm noktası da bu oldu.
İşte size gerçek.
Podcast: MİRATIN PUSLU FOTOĞRAF ATLASI
Merhaba Olivia,
Magnum Photos’un çocukları cinsel istismar mağduru olarak teşhir ederek kar elde etmeye çalıştığı gerçeğini ilk kez dile getirdiğimden bu yana beş aydan fazla zaman geçti. Bunu yaptım çünkü Interpol’ün Lyon’daki merkez ofisindeki bir odada oturup, dünyanın önde gelen çevrimiçi çocuk istismarı uzmanlarından biriyle konuya dair bir röportaj yapmıştım.
Bana kendisini en çok endişelendirenin çocuk istismarının normalleşmesi olduğunu söyledi. Eve geldim, arşivinizi açtım ve işte her şey oradaydı.
Çocuk istismarının normalleşmesi.
Her yol mübah. Kar amaçlı. Yeter ki siz bunu ‘foto muhabirlik’ olarak paketleyin. Ve satın.
Ekran görüntüleri aldım. Bilgisayarımın başına oturdum. Ve tweetledim.
(tweet 3 Ağustos 2020)
Gazeteci Andy Day tweetimi gördü ve ertesi gün ajansınızı araştırmaya başladı. Magnum fotoğrafçısı David Alan Harvey’nin Taylandlı “çocuk fahişe” fotoğraflarını ön plana çıkararak yazmaya başladı:
“Magnum Photos arşivinde çocuk seks işçilerinin çok sayıda fotoğrafı yer alıyor ve bunların çoğu onların bilgileri olmadan fotoğraflanmış. Bu fotoğraflardan birkaçı müstehcen, çıplaklık içeriyor ve müşterilerle yüz yüze geliniyor. Bu görüntüler çocuklara yönelik cinsel istismar eylemleri oluşturabilir.” Andy Day/Fstoppers
Geçen günler içerisinde, dahili inceleme sözü veren bir bildiri yayınladınız ve arşiv, siz artan öfkeyi kontrol altına alırken Godden’dan alıntı yapacak olursak; “çocukların tartışmalı olarak muhtemelen sömürülmüş olduğu, riske atıldığı ve/veya çocuk koruma yasalarının çiğnenmiş olabileceği” çok sayıda görüntü içerdiği için (iki hafta boyunca) devre dışı bırakıldı.
Aradan beş aydan fazla zaman geçti. Magnum’;un evini temizleyeceğinizi iddia ettiniz. Bazıları sizin samimiyetinize inandı. Bazılarıysa inanmadı. Özellikle de bu ifade ve o zamandan beri yazdığınız diğer tüm ifadelerde noksan olan iki kelimeyi bir kenara not edenler:
“Çocuk istismarı”
Bunun hakkında konuşmak istiyorum. Çünkü bildiğiniz üzere bu olay, Magnum’un hakkında kamuoyuna açıklama yaptığı tek fotoğrafçı olan David Alan Harvey’den çok daha ileri gidiyor. Bu iletide Chris Steele Perkins, Antoine d’Agata, Martin Parr, Cristina de Middel, Stuart Franklin, Larry Towell, Paolo Pellegrin ve Patrick Zachmann hakkında yazıyorum. Ama elbette öncelikle Harvey.
1. David Alan Harvey
Guardian, geçen yıl size ilk yazışımdan kısa bir süre sonra, Harvey’in bir meslektaşını taciz ettiği iddiasıyla açığa alındığını bildirdi. Makaleye göre, Magnum askıya alınması süresinde onu temsil etmeyecekti. Bunun haricinde Magnum, O'nun otel odalarında çekmiş olduğu çok sayıda çıplak veya yarı çıplak Taylandlı çocuğu, “Bangkok Fahişeleri” adlı bir Magnum galerisinde satışa koymasıyla ilgili önceki iddialara karşı Harvey’i savunmaya devam etti. Ertesi hafta Magnum Photos, gazeteci Andy Day’e yazdı:
Sözcünüz yazmaya devam etti:
“Görünüşe göre bir noktada bu fotoğrafların yanlış etiketlenmeleri, sizi olmadıkları bir şeyi temsil ettiklerine dair yanlış bir sonuca götürdü.”
Bu fotoğrafların hiçbiri Magnum Photos tarafından, ‘dansçı’ ya da ‘bar çalışanı’ olarak etiketlenmemiş veya bu ifadeler anahtar kelime olarak kullanmamıştı.
23 Ağustos’ta Harvey’e bir e-postada yazdığım gibi:
“Çocuk olmadıklarını kanıtlayabilmelisin. Bunun yerine Magnum’un kriz iletişimi insanları, odanızdaki yarı çıplak ‘genç’in (sizin otel odanız olduğunu varsayın) bir ‘barmen’ veya ‘dansçı’ olduğuna ve ‘genç’ bir ‘fahişe’ olmadığına dair saçma sapan şeyler yayıyor. Hem de sitede yer alan galerinin bunun böyle olduğunu söylemesine rağmen. Demek istediğim, tanrı aşkına bundan daha iyisini yapabilirsin? Yoksa bunu öylece bir taraflarından mı uydurdular?”
Cevap vermedi.
Sanırım O, sadece sizin karşı tarafı sessizliğe zorlamaktan sorumlu olduğunuz Magnum Davranış Kuralları Yönetmeliğinin (orijinalini tekrar tekrar yayınlamayı reddettiğiniz) kendi tarafına sadık kalıyordu.
Harvey’i askıya almanıza rağmen, fiilen onun işlerini satmaya devam ettiniz. Onun ‘çocuk fahişe’ görselleri, Polonya’daki PhotoPower sitesi de dahil olmak üzere, iş ortağı olduğunuz diğer fotoğraf lisanslama sitelerinde “doğrudan indirilmek üzere” pazarlanmaya devam etti:
İş burada bitmedi.
Ağustos ayında Guardian‘a şöyle dediniz.
“Arşivimizdeki sorunlu tarihsel materyal konusunda uyarıldık… ve bunu son derece ciddiye alıyoruz.”
Bunu o kadar çok ciddiye aldınız ki, Harvey’i askıya aldığınıza dair ilk bildiriminizden yaklaşık seksen gün sonra, Taylandlıların fotoğrafları, ortağınız ANP’nin internet sitesinde (Hollanda’nın en büyük haber ajansı) hala satıştaydı.
Bunların arşivinizde fotoğrafları “fahişe” etiketiyle etiketlenerek satılan çocuklar değil de, Magnum’un yanlışlıkla “çocuk fahişeler” olarak etiketlediği yetişkin Taylandlı barmenler olmasının kötünün iyisi olduğu sonucuna mı vardınız?
Siz bu absürt iddiada bulunduğunuz sırada Magnum Photos,”yeni yetme” ve “fahişe” olarak etiketlenen görselleri birden fazla fotoğraf lisanslama sitesinde pazarlamaya devam etti. “çocuk fahişe” aramasına karşılık olarak sonuçlarda çıkan fotoğrafların biri, halen bir haber internet sitesinin (Slate) fotoğraf galerisinde ‘fahişe’ altyazısıyla yer alıyor.
Belli bir noktada, CEO’nuz Caitlyn Hughes’un, kolaylıkla kandırılabilecek Magnum fanatiklerinin bile bu savunmayı yutmayacağını anlamış olması lazım.
Kristen Chick’in Harvey ile ilgili Columbia Journalism Reviews araştırmasına göre; Hughes, Magnum’un aslında ‘fotoğraflandıklarında öznelerin reşit olup olmadığını ve fotoğrafların nasıl etiketlendiğini saptamaya çalıştığını’’ ifade ediyor.
Podcast: MİRATIN PUSLU FOTOĞRAF ATLASI
Üç grup avukat ve bir kriz iletişim firmasını tuttuğunuz beş ayı aşkın sürecin ardından herhangi akla yatkın manada bu fotoğrafların halen ‘araştırma’ altında olduğuna anlamak gerçekten zor.
Yine kötünün iyisi… Magnum’un gerçek şeffaflık hususundaki yetersizliği. Avukatlarınız, ajans haricinde hiçbir kadın sizinle konuşacak kadar “soruşturmanıza” güvenmediğinden, Harvey’i Magnum’dan kovmak için gerekçe olmadığını söylediğinde, on iki aylık bir uzaklaştırma her iki taraf için kabul edilebilir bir ödünleşim sağladı mı?
Hadi Magnum’da hiç kimsenin izah edemediği bir etiketleme sistemini suçlayalım. Çıplak küçük kızların (sizin zihniyetiniz değil) ‘vulva’ ve ‘vajina’ ve ‘fahişe’ olarak etiketlendiği bir sistem. Ve Kristen Chick’in 11 kadının Harvey’i gücünü kötüye kullanmakla suçladığı soruşturması olmasaydı, bu böyle de olmazdı öyle değil mi? Bu noktada, aslında O’nu Taylandlı ‘çocuk fahişe’ fotoğraflarını sunucunuza ilk yüklendiğinde ezmesi gereken bir otobüsün altına itmekten başka
çareniz yoktu.
İşte asıl nokta da bu. Magnum bunu yapmadı. Önderlik ettiğiniz ajansın değeri ikiye katlandı ve Harvey’nin çocuk istismarından para kazandı. Her şey kar için. Hem de onlarca yıldır. Magnum’un Küresel Eğitim Direktörü, Şubat 2017’de Facebook’ta Harvey ile bir Magnum atölyesinin reklamını şu şekilde yaptı:
“Yoğun bir portfolyo değerlendirme oturumu ve biricik David Alan Harvey ile genel güzel zamanlar için London Fields’de küçük bir çatı katını devralıyoruz! Kolla kendini Londra!”
Bunu objektif bir bakış açısıyla değerlendirirsek, Harvey’nin cinsel bir avcı olarak ününü ilk kez on yıl önce duydum. Çünkü birisi onu Twitter’da açık bir dille böyle adlandırmıştı. Bu nedenle bir Magnum fotoğrafçısının, iddiaya göre kendinden elli yaş büyük bir erkeğin ona mentorluk yapmasını bekleyen bir kadının karşısında Skype’ta mastürbasyon yapmasının ardından, ajansınız hakkında şunları söylemesine şaşırmamak gerek:
2. Chris Steele-Perkins
İfadenizde, “Hem görüntü hem de bağlam açısından arşivde bulunan çalışmaların doğurabileceği sonuçları tam olarak anladığımızdan emin olmak için -dışarıdan rehberlikle- derinlemesine bir iç inceleme süreci başlattık” yazdınız.
Pekala, Martin Parr ve Cristina de Middel’in La Fabrica’da yayımladıkları ‘Players: Magnum Photogs Come Out To Play’ adlı kitabında yer alan bir Chris Steele-Perkins fotoğrafına bu bağlamı uyarlayalım.
On bir yaşındayken, Thatcher’ın Destekli Yer Programı kapsamındaki bağımsız okul Trent Koleji‘ne (paralı) öğrenci olarak kabul edildim.
İlk derslerden birinde, öğrendiğim ilk şey genç matematik öğretmeninin takma adıydı: Paedo. Birçok devlet okulundaki gibi, Trent’in de kendine ait bir yüzme havuzu vardı.
Paedo sadece bir matematik öğretmeni değildi, aynı zamanda okuldan sonra küçük çocukları yüzme dersleri için bir araya getirdiği bir yüzme kulübü organize ediyordu. Sadece ergenlik öncesindeki oğlan çocukları için.
Takma adını buradan geliyordu.
Okula yeni gelen çocuklar olarak, oğlanların çıplak yüzmesini sevdiği konusunda uyarıldık. Bir “nüdist” olduğunu iddia ediyordu. Duşlarda erkekleri izler ve soyunma odasında da oyalanırdı.
Okulun hemen karşısında bir evi vardı. Oraya asla gitmememiz konusunda uyarılmıştık. Ahşap kapısının aklıma kazınmış bir görüntüsü var.
Sadece Paedo yoktu, Olivia. Hafta sonu erkekleri mavna gezilerine götüren kimya öğretmenim Bay O’Gorman vardı. Ve Bay Edmonds… Alkollü bir içki içmeniz için merdivenlerden dairesine çıkmanız için sizi cezbetmeye çalışan kızılca sırıtışlı, şişman yüzünü hâlâ hatırlıyorum.
Başkaları da vardı.
1988’de tüm okulu kapsayan bir toplantıya çağrıldığımız o günü hiç unutmayacağım. Başöğretmen bize okulun gazetelere çıkacağını söyledi. Nedeniyle ilgili herhangi bir ayrıntı paylaşılmıyordu. Ama gerçekten bilmemiz gereken tek şey, şayet bize ulaşırlarsa hiçbir koşulda bir gazeteciyle konuşmamamız gerektiğiydi. İşte hepsi buydu.
Pedofililerin yaptıklarını sürdürmelerine, başka okullarda ders vermelerine ve taciz etmelerine hoşgörü göstermedik.
Uygunsuz öğretmen davranışının ne olabileceğine dair kesin bir tanım yok ve şayet başınıza bir şey gelirse, lütfen gelip bizimle kendinizi güven içinde hissederek konuşun.
Başına gelenlerden etkilenmiş olabilecek hiçbir çocuk için yapılan bir yardım teklifi yok. Soyunmaya, çıplak yüzmeye, pedofililerin önünde duş almaya zorlanan, mavna gezilerinde tecavüze uğrayan, etütlerde cinsel tacize maruz kalan, okul yaşam alanlarında zorla alkol içirilip, tecavüz edilen ve müzik derslerinde istismar edilen bunca oğlan çocuğunu hesaba kattığınızda, kurumların bünyelerinde çocuk istismarcıları barındırırken yakalandıklarında nasıl davrandıklarına dair birçok şey öğrendim.
Gerçeği söylemek zorunda bırakılmadıkları sürece, olanları örtbas ederler, Olivia. Kulağa tanıdık geliyor, öyle değil mi? Halbuki gerçek gazeteciliğin son derece önemli bir role sahip olduğu yerde tam olarak burasıdır.
O’Gorman ve Bay Edmonds (birer referansla Trent’ten sessizce ayrılan) birden fazla hata (tecavüz) yüzünden gönderildiler. Paedo ve diğer bazı öğretmenler öylece ortadan kayboldu.
Bununla ilgili bir daha hiçbir şey söylenmedi ama aradan geçen yıllar ardından okul hala dava ediliyor.
Ve çocuklar, yetişkinler gece terlemesiyle uyanan yetişkinlere dönüştü. Çocuk istismarı hikayelerinde yüzme havuzu ve duşlar/banyolar tekrar tekrar gündeme geliyor. Mevcut Bağımsız Çocuk İstismarı Sorgulaması, yürek burkan hikayelerden bazılarını yeniden gündeme getirmeye başladı:
“Steven, birinci sınıf öğrencilerinin yatakhanelere nasıl yerleştirildiğini ve nazik bir rahip tarafından nasıl ilgilenildiklerini anlatıyor. Bununla birlikte, bu rahip ara sıra okuldan uzakta olacak ve yerine daha yaşlı, düşmanca bir rahip Peder Eamon geçecekti.
Bir keresinde, Steven yatakhane banyolarından birine gitti ve Peder Eamon’;u onu beklerken buldu. Rahip banyonun kenarına oturdu ve Steven’ın soyunup önünde yıkanması için ısrar etti. Steven çok rahatsız hissettiğini söylüyor ama bundan asla kimseye bahsetmemiş.
Peder Eamon, okuldaki diğer öğrencilere benzer şekilde davrandı. Oğlanlar duş alırken veya yüzerken her zaman sabah erkenden oradaydı ve oğlanların çıplak yüzmesi konusunda ısrar ederdi.”
Soruşturmanın cinsel istismar olarak tanımladığı faaliyetlerden biri de ‘çocuğu istismara hazırlanırken onu tava getirmek.’
1974’te bir noktada, Magnum fotoğrafçısı Chris Steele-Perkins, City of London School’daki yüzme havuzunda erkek çocuklarının fotoğraflarını çekmek için bir erişim ayarladı.
Ebeveynleri onlara bakılsın diye para ödeyen ve neler olup bittiğinden zerrece haberleri olmayan oğlan çocukları. İlk olarak La Fabrica internet sitesinde Players: Magnum Photogs Come Out To Play kitabını tanıtmak için kullanılan fotoğrafa rastladım.
Bu bir tava getirme fotoğrafı. Çocuk cinsel istismarı. Olağanüstü bir kayıt. Martin Parr, değilse de Middel bunu bilmeliydi. Her ikisi de bu fotoğrafta ne olup bittiğini ya da bir yetişkin olarak bu fotoğrafla karşılaşmanın yaratabileceği yıkıcı etkinin nasıl bir duygu olabileceğini sormayı umursamadı.
Ben kamuya hakkında sorular yöneltmeye başlayıncaya kadar, bu fotoğraf da eş zamanlı olarak Magnum arşivinde ve üçüncü taraf internet sitelerinde satılıyordu. Daha sonra fotoğraf, Parr ve Middel’in isimleriyle birlikte kitabı satan sayfadan gizemli bir şekilde kaldırıldı. La Fabrica’ya isimlerin neden kaldırıldığını, sayfanın neden gizemli bir şekilde silindiğini, kitabın adıyla neden yeni bir tane açıldığını ve neden Parr ve Middel’in adlarının editör olarak geri yüklendiğini sordum.
Bu çok tipik bir tavır. Fotoğrafları kaldır ve alenen bir şey olmamış gibi davran. Elbette ki bunun gerçekten olmuş olması dışında. Magnum fotoğrafçısı Chris Steele-Perkins yüzen çıplak oğlan çocuklarının fotoğrafını çekmek için Londra’daki bir okula gitti. (çevirim içi olarak okuldan başka bir fotoğraf bulunmuyor.)
Olay daha da kötüleşiyor. Hatta berbat bir hal alıyor.
Altmışlı yılların sonlarında Alan Doggett adında bir adam okulun tekinde öğretmenlik yapmaya gitti. Doggett muhtemelen Birleşik Krallık’ın en iflah olmaz çocuk istismarcılarından biriydi. Daha önce, çocukları taciz ettiği için oradan ayrılmasının istendiği kötü şöhretli St Pauls okulunda koro şefiydi ve faaliyetleri örtbas edilmişti.
Doggett kendini su sporları koçluğu yaptığı sanılan City of London School’da buldu. Ve 1978’de bir çocuğa cinsel saldırıda bulunmakla suçlandığı için kendini öldürdü (City of London School’da çalıştığı zamandan bağımsız olarak). Asla adaletle yüzleşmedi.
Geçen yıl tweetlerimi gören bir adam benimle temasa geçti. Bu fotoğrafın çekildiği dönemde benzeri bir okula gitmişti. Ona fotoğrafı gönderdim. Tam olarak ne olduğunu biliyordu ve bana şunları yazdı (kişinin izniyle kullanıldı):
Bu fotoğraf tam olarak; oğlan çocuklarını tava getiren eğitimci pozisyonlarındaki istismarcıların, toplu çıplaklıktan hedefli cinsel istismara kadar her türlü cinsel sömürünün, Britanya devlet okullarının şiddet kültürünün bir parçası ve bir kısmı olduğunu düşündürttüğü, benim de bir zamanlar dahil olduğum koşulları tasvir ediyor.
Çocuk cinsel istismarı.
Bu fotoğraf kitapta, sahilde oynayan küçük çocukların (birisi çıplak) olduğu güzel bir Christina Garcia Rodero fotoğrafıyla yan yana yerleştirilmiştir. Parr ve Middel’in iki sahneyi bir araya getirmekle elde ettiği etki, yüzme havuzunda olup bitenleri normalleştirmektir.
Şimdi kitabı pazarlamak için kullanılan kelimeleri okuyun ve bunu Chris Steele-Perkins eylemlerine uyarlayın:
Fotoğrafın başlangıcından itibaren gelişimini karakterize eden kuralların ve saygınlığın ötesine geçebilmek için; bunlara karşı gelmek, icat etmek, oynamak ve özgürlükle flört etmek gereklidir… Özellikle daha yeni nesillerde, sadece meraktan, eğlenmek ve eğlenceyi tasvir etmek için kuralları teyit etmeksizin ihlal eden, eser sahipleri daima vardır.
Çocuk istismarı bir güzel paketlenir ve hesapta ‘eğlence’ olarak kâr amacıyla satılır.
La Fabrica’nın yayın direktörü Camino Brasa’ya, fotoğrafın nasıl yayınlandığını açıklamasını istemek için yazdım. (mektup burada) Cevap vermedi. Aynı şekilde ne Parr ne de Middel tweetlerimi cevaplamadı. Middel, 600’den fazla endüstri profesyonelini ile birlikte, şu önemli cümleleri içeren ‘fotoğrafçılıkta cinsel tacize karşı toplu mesuliyet çağrısı’ bildirisini imzaladı:
Magnum Photos, üye/lerinin davranışlarıyla ilgili tüm etik sorunların yanı sıra küçüklerin istismarı konusundaki endişe uyandıran kurumsal uygulamalarla ilgili tüm sorumluluğu üstlenmelidir. Bu konuların her ikisi de, kötüye kullanımı kolaylaştıran koşulları yaratabilecek köklü ve sistemli güç eşitsizliklerini yansıttığı için eşit derecede aciliyete sahiptir.
Middel’in fotoğrafla ilgili olarak sessizliğini koruması hayal kırıklığı yaratıyor. Şayet bildiriyi imzalama konusunda samimiyse, görselin kitaba nasıl eklendiğini ve fotoğrafın bağlamının farkına vardığında hangi eylemi gerçekleştirdiğini kamuoyuna açıklamalıdır.
20 Ağustos’ta Steele-Perkins, çocuklara yönelik cinsel istismar iddiaları nedeniyle arşivinizi çevrimdışına almanızdan yalnızca üç gün sonra, Royal Photographic Society’nin ev sahipliğinde çevrimiçi bir konuşma yaptı. Konuşmasının bir kısmı, İnsan Hakları İzleme Örgütü’nün takip etmeleri için görevlendirildiği Afrikalı çocukların görüntüleriyle ilgiliydi. İzleyicilerden gelen soruları almaya başladıklarında yazdım:
Chris, işlerinizin çok büyük bir hayranıyım. Bu fotoğrafları seviyorum. Magnum arşivinin çevrimdışına alınmasına yol açan ‘fahişe’ olarak etiketlenen sizin çektiğiniz fotoğrafları da dahil ederek, arşivinde cinsel tacizden (Birleşik Krallık’ta bu bir suçtur) kurtulan çocukların teşhis edilebilir çok sayıda fotoğrafını satan Magnum hakkında yorum yapabilir misiniz? Bu, fotoğraf topluluğundaki birçok insan için büyük bir endişe kaynağı ve Magnum fotoğrafçılarının cevaplamaktan kaçındığı bir soru. Bu fotoğraflarda çok sayıda çocuk var ve çocuk koruma önemli bir endişe kaynağı. TEŞEKKÜR EDERİM.
Chris Steele Perkin’e yöneltilen soru:
Birkaç gün önceki ifadenizde, “Magnum”da bizler her zaman kamuoyunun ince eleyip sık dokumasını ve geri bildirimlerini memnuniyetle karşılıyoruz” dediniz.
Sanırım bu pekte öyle değil Chris Steele-Perkins. Kendisi sessizliğini sürdürdü.
Ne yazık ki bu fotoğrafın hikayesi burada bitmiyor. Fotoğraf ile ilgili olarak yapılan bir Google görsel araması iki adet internet sitesi tespit etti.
Bunlardan biri Magnum. Diğeriyse BL-LIT.
“BL, oğlan çocuklarına karşı beslenen pedofilik aşk anlamına gelir… Küçük yaştaki çıplaklığın tasviri, içeriği tamamen sanat olsa da, bu internet sitesini kimileri için tartışmalı hale getirir.”
Bağlantıyı Interpol’deki çevrimiçi bir çocuk istismarı araştırmacısına gönderdim. Bana bunun ‘sanat’ kisvesine bürünerek hukuken doğru tarafta olduğunu söyledi, ama fotoğrafın potansiyel müşterisinin kim olduğu açıktı. İnternet sitesinde, fotoğrafçılık dünyasının en büyük ve iyilerinin elinden çıkan yüzlerce ergenlik öncesi çocuk galerisi bulunuyor. Diane Arbus’tan Weegee’ye uzanan bir sıralamada herkese alfabetik sırayla dizilmiş.
Ayrıca, ‘Pederasty Wiki’ ve ‘BoyLinks gibi İnternet’in erkek çocuklar ve oğlan çocuklarına karşı beslenen pedofilik aşk ile ilgili sitelerinin en kapsamlı listesi’ benzeri yalnızca pedofililere yönelik siteler olduğunu tahmin ettiğim bir bağlantı sayfasına da sahip. (tıklamayacaktım). Tam olarak araştırmacının tarif ettiği gibi. Normalleştirilmiş çocuk istismarı. Bir Magnum fotoğrafının google görsel aramasının sadece iki tıklama ötesinde.
Magnum fotoğrafçısı Christopher Anderson’ın fotoğraflarını çektiği oğlan çocuklarından oluşan bir galerisi var. Özellikle bir fotoğraf öne çıkıyor. Oğlu bir yatakta yüzüstü ve çıplak yatıyor. Fotoğrafı görsellerde aramak için sağ tıkladım ve Google görseli şu şekilde tanımladı: “erotik” Tıpkı Pedofililer gibi.
American Suburban X röportajında Anderson, bu fotoğrafa yorum yaptı:
Belki de sonra alınabileceği için oğlumun fotoğraflarını sergilemek konusunda sürekli olarak çelişki içindeyim ve çelişkim hala sürüyor… Özellikle oğlumun arkadan görülen çıplak bir fotoğrafı var, oldukça küçükken çektiğim bir fotoğraf, fakat çekim açısı ve her nedense fiziği nedeniyle olduğundan çok daha büyük görünüyor. Başkaları gündeme getirmeye başlayasıya bunun tartışmalı bir fotoğraf olduğunu hiç düşünmedim… Ve bazen merak ediyorum: “Acaba çocuğuma pzv*nklik mi ettim? Yoksa çocuğumun genç etinden bir şekilde çıkar mı sağlıyorum?”
Çocuklarıyla ilgili rızadan bahsettiği röportajın tamamı okunmaya değer (ki en az bir fotoğrafta bunu ihlal ettiğini itiraf ediyor), ancak hiç kimse oğluna ait bir görselinin sonunun nereye varacağından şüphe duymamalıdır. Ki muhtemelen bu vakada vardığı son nokta, yüz binlerce sübyancının sabit disklerindeki bir koleksiyondur.
Bu, Google’da kendine ait çıplak bir fotoğrafını aradıktan ve bir arzu nesnesine dönüşmelerine izin verdiğimi öğrendikten sonra çocuklarımdan biriyle yapmak isteyeceğim türden bir konuşma değil . Şayet sonradan suistimal edildiklerini hissederlerse, onların bu konuda yapabilecekleri hiçbir şey de yok.
Sanatlarından dolayı acı çekmesi gerekenler sanatçılar. Onların çocukları değil. Ve başkalarının çocukları kesinlikle hiç değil.
Umarım bu, size ve ajansınıza bir uyandırma çağrısı görevi görür. Ancak, ‘seçkin hikaye anlatıcıları’ olarak kendinize yakıştırdığınız sıfata çok fazla aşıksınız; Bundan ötürü de bundan oldukça şüpheliyim.
3. Antoine d’Agata
Magnum fotoğrafçısı Antoine d’Agata, kadınları insanlıktan çıkarmasıyla ünlü. Ne kadar insanlıktan çıkarılmışsa o kadar iyi. Görünüşe göre de bu satılıyor. Atölyeler. Baskılar. Kitaplar. Magnum arşivinde ‘tecavüz’ kelimesini aradıktan sonra aşağıdaki fotoğrafları buldum. Bu nedir? Pornhub’dan daha fazlasını ödeyebilecek bir sanat alıcısı için erkek tecavüz fantezileri mi? Ajansa dahil olması için d’Agata’ya oy veren Magnum’daki erkeklerin, kadınları insanlıktan çıkaran ve tecavüz olarak etiketlenen bu fotoğrafları beğenmelerini sağlayan neyin nesidir?
“Magnum kültüründe, seks/uyuşturucu/seks işçileri/palavralar hakkındaki fetihlerden böbürlenerek bahseden erkek fotoğrafçıya tapan güçlü bir gizli eğilim var.” Dr. Alice Driver
2012’de kayda alınan bir röportajda d’Agata şunları söylüyor:
“Kamboçya’da herhangi türden bir ahlak anlayışından çok… ama çok uzak bir şey var. Diyelim ki ben bu uç noktalarda işime devam etmek istiyorum. Benim için hala sınırlar olup olmadığını görmek için.”
Seks işçileriyle yatmak ahlaktan uzak değildir. Bu, Kamboçya’ya giden birçok yabancı için adeta bir standarttır. Ve uyuşturulmuş sanatçılar son derece sıradan birer klişe. Ve birde aşağıdaki fotoğraf var.
Bunlar çıplak çocuklar mı Olivia? Bana çocuk gibi görünüyorlar.
22 Ağustos’tan beri bu soruyu soruyorum. Bu çok basit ve gazetecilik üzerine kurulmuş bir örgütün neden böyle bir soru cevaplamaktan kaçındığını anlayamıyorum?
Magnum’daki herhangi biri, bu fotoğrafa baktığında elinde bir fotoğraf makinesi olsun ya da olmasın d’Agata’nın çocuklar için bir tehlike olabileceğini hiç düşündü mü? Çünkü bu konudaki sessizliğiniz hiçbir şekilde güven telkin etmiyor. Ve çocuk koruma konusunda sessizliğe asla izin verilmemelidir.
4. Stuart Franklin
2016 yılında Magnum Photos, Lensculture ile ortak bir fotoğraf yarışması düzenledi. Jüri, Magnum’dan Martin Parr, David Alan Harvey, Newsha Tavakolian ve David Kogan’ın yanı sıra Stacey Baker (New York Times), Amy Pereira (o dönemde MSNBC’deydi.) ve Jim Casper’dan (Lensculture Editörü) oluşuyordu.
Foto-muhabirlik ödülünün kazananı olarak Sandra Hoyn’un Bangladeş’teki seks işçilerinin yaşamlarına odaklanan ‘The Longing of the Others’ serisini seçtiler. Fotoğraflardan biri, oldukça endişeli görünen bir çocuğun tepesinde yatan bir adamı gösteriyor. Adamın kimliği usturuplu bir şekilde gizlenmiş.
Hoyn’un söylediğine göre kız on beş yaşında. Kendisi Cosmopolitan dergisine verdiği röportajda fotoğrafın çekildiği anı şöyle anlattı:
Bazen fotoğraf çekerken kendimi çok kötü hissediyordum. Ama daima kendime bir foto muhabiri olduğumu hatırlatmak zorundaydım. Benim için, 15 yaşındaki Pakhi’nin hiç sevmediği bir müşteriyle fotoğraflarını çekmek kötü bir deneyimdi. Kendisi benim için bir arkadaş gibi. O fotoğrafları çekerken kendimi sanki O’nu taciz ediyormuşum gibi hissettim. Ama kendimi bunu yapmaya zorladım, bu anı ifşa etmeseydim yaşanan durumun varlığı bir gerçekliğe dönüşemezdi.
Müşterisi, hepsi birbiri ardına onunla seks yapmak isteyen beş kişilik bir grupla geldi. Bu korkunçtu.
Bangladeş hukukunda bir çocuk, bir yetişkinle para karşılığında seks yapmaya rıza göstermez. Hoyn bir toplu tecavüzü anlatıyor. Ve dahası, tecavüzün tarafı olduğu odada olmayı olay öncesinden organize ediyor. Bir Interpol müfettişi bana bu durumda ‘gazeteciliğin’ bir savunma olmadığını söyledi, ‘tecavüze uğrayan bir çocuğun fotoğrafını çektiğiniz anda bir suç işlemişsinizdir.’
Birleşik Krallık’ta cinsel saldırıdan kurtulan herhangi bir çocuğun kimliğini açığa çıkartmak suçtur. Bu fotoğraflar, çocuk cinsel istismarının giderek büyüyen bir salgın olduğu ve 15 yaşındaki çocukların satın alınabileceği Birleşik Krallık’ta çekilmiş olsaydı, Hoyn muhtemelen tutuklanacak ve adı çocuk seks suçluları kaydına işlenecekti.
“Onu taciz ediyormuşum gibi hissettim” diye yazdığında, aslında gerçekten de ediyordu.
Seride ayrıca, bir tecavüzcünün kollarındaki bariz biçimde endişeli ikinci bir çocuk (14) yer alıyor. Hoyn onu bir “seks işçisi olarak tanımlıyor: tecavüzün çocuklar için bir “iş” olarak normalleştirilmesi. Yarışma jürisi buna bayılmış. Magnum’dan Stuart Franklin’n çalışması bütün bunların öncüsü oldu.
2005 yılında kölelerin fotoğraflarını çekmek için Nijer’e gitti. Fotoğraflardan birinin altına şöyle yazdı:
“Memouna (14), bir buçuk yaşındaki kızı Safia’ya bir fahişe olarak çalışırken hamile kaldı.”
Beyaz bir İngiliz olan Franklin’in, alıp satılan ve tecavüz sonrasında anne olan 14 yaşındaki İngiliz bir kızın kimliği teşhis edilebilir bir fotoğrafını çekip, altına da ‘çalışan bir fahişe’ yazdığını hayal edebiliyor musunuz? Ardından bu fotoğrafı ücretsizse indirilebilmesi ve Magnum Photos logosu kullanmak kaydıyla sosyal medyada paylaşılabilmesi için sitenize yüklemek mi?
Olivia kızlarından veya benim oğullarımdan birine bir fotoğrafçının bunu yaptığını hayal edebiliyor musun? Tecavüz, bir çocuk için “iş” olarak tanımlandı. Bu korkunç. Şu anda bu soruyu size ve başkalarına sormaya cesaret ettiğim için bana karşı hissettiğiniz öfke, aslında bir ebeveyn olarak bunun çocuk istismarı olduğunu bildiğinizden ötürü… Ve çocuklarımızı
Franklin gibi bir fotoğrafçıdan ve bir ajansı paylaştığınız diğer ürkütücü adamlardan koruyan tek şey ikimizin de birer beyaz, eğitimli ve zarif bir şekilde konuşuyor olmamız. Bunu bir de Rotherham’n kızlarına sormalı.
Franklin tweetime beni engelleyerek tepki verdi. Ancak, ben işaretledikten sonra fotoğraf, Magnum’un arşivinden çıkartıldı. Ancak bugün itibarıyla, ‘çalışan fahişe’ altyazısına sahip Mounna görselleri, Magnum’un çocuk korumasının onlar için ‘olağanüstü önemli’ olduğunu iddia etmesinin üzerinden geçen üç buçuk yıl sonra dahi üçüncü taraf internet siteleri üzerinden hala satılıyor.
Bunu yazıyı hala okuyan birileri neden bu kadar çok fotoğrafçının tacize uğramış çocukları fotoğrafladığını merak ediyorsa, bunun cevabı ajansınız Magnum’un bunu karlı bir hale dönüştürmesidir. Yüceltmesidir. Ve başkalarını da teşvik etmek hususunda buna dair bir geçmişiniz var. Hoyn’un fotoğrafları en az 15 farklı fotoğraf yarışmasında ödül kazandı. Düşünebiliyor musunuz?
Tamı tamına 15.
Ertesi yıl Magnum/Lensvulture (Lensculture isminde yer alan ‘culture’ kelimesi ki, bu ‘kültür’ demek ‘vulture’ yani ‘akbaba’ kelimesiyle değiştirilerek ironi yapılmış.) yarışmasının, tecavüze uğradığı iddia edilen bir başka Güney Asyalı çocuğun Souvid Datta fotoğrafıyla Facebook’ta ilan edilmesi şaşırtıcı mı?
Pazar, izleyicisini çok iyi tanıyor. Görüntüler ne kadar insanlıktan çıkarılırsa bir o kadar iyidir.
Lensvulture gibi örgütlerin bu fotoğrafları kaldırmaları ancak ben ve çok az sayıda başka insanın, Datta ve Hoyn’un görüntüleri üzerinden mücadeleye girişmesinin ardından oldu. O noktaya gelesiye kadar bu fotoğraflar sadece ödüllü bir ‘gazetecilik’ olayıydı. En kötü ihtimalde foto muhabirliği, Magnum Photos’un çarklarını yağladığı, kendi kendini tatmin eden bir çocuk istismarı fabrikasıdır.
5. Larry Towell ve Paolo Pellegrin
Geçmişte Etiyopya’da gençlere yönelik cinsel ve üreme sağlığına odaklanan bir sağlık projesi kurdum ve yürütülmesine yardımcı oldum. Genç kadınlar ve erkekler aşk ve kayıp hikayelerini radyoda anlatırdı. En acı vericilerinin bazıları kolaylıkla tahmin edilebilirsiniz. Erken evlilik, kadın sünneti, HIV, sevilen erkek veya kızla birlikte olamama. Hayaller konuşuldu ve kimi rüyalar yerle yeksan oldu.
Güzin Ablamız, Hanna’ya dair gençlerden gelen günde ortalama yüz mektup alıyordu. HIV pozitif olan birçok çocuğun hikayesini anlattık. Ama onların güvenlikleri için, bizden isteseler bile onların kimliklerini teşhis etmedik. Çünkü bunun sonuçları ölümcül olabilirdi.
Magnum Photos, kendi internet sitesinde ve işbirliği içerisindeki diğerler sitelerde teşhis edilebilen kaç çocuğun HIV pozitif olduğunu gösterdi? Benim şahsen sayamayacağım kadar çok. Duruma rızası olmayan küçük çocukların fotoğrafları, Magnum tarafından birer kurban olarak paketlenip, dünyaya kahramanca bir iyilik yapılıyormuşçasına satılıyor. Bazı çocuklar o kadar küçükler ki durumlarını muhtemelen ne biliyorlardı ne de anlayabilirlerdi. Onlar sadece birer nesne.
Geçen yıl arşivinizle ilgili ilk tweet’ime, 2006’da Lima’daki bir gecekondu mahallesinde çekilmiş bir Larry Towell fotoğrafını ekledim. (aynı yıl ben Etiyopya’da çalışıyordum.)
Fotoğraf, bir odanın köşesinde oturan genç ve son derece savunmasız bir çocuğu gösteriyor ve Magnum arşivinde ‘fuhuş’ ve ‘HIV’ anahtar kelimeleriyle etiketlenmiş. Diğer sitelerdeyse ‘beyaz güzellik’, ‘hasta’, ‘birinci sınıf ürün’ anahtar kelimeleriyle arşivlenmişti.
Altyazı, çocuğu HIV pozitif olarak ifşa ediyordu. Bu açıklama sonrasında da, sizi ayıplayan 11 Kasım tweetime kadar bu görseli en az üç farklı sitede satmaya devam ettiniz.
Geçen Kasım ayında Twitter’da bununla ilgili yaptığım yorumlar geçerliliğini koruyor:
@larrytowell1 bunları Kanada’da asla yapamayacağını biliyor. Ve sık sık kendi çocuklarını fotoğrafladığı için, İnternetin her yerinde satışta olan, bir an için tanıştığın ve senin dilini bilmeyen bir adam tarafından çekilmiş, HIV durumunu afişe eden, “fahişe” olarak etiketlemiş bir fotoğrafın istismar olduğu yönünde bir anlayışı olmalıdır.
Bu, sadece Onun gücü olduğu, seninse gücünün olmadığı için gerçekleşebilir. Bu ciddi bir çocuk koruma meselesidir.
@MagnumPhotos bir kriz iletişim şirketinin arkasına saklanmak yerine, ki bununla yüzleşelim, – yalnızca bir şeyi (@larrytowell1 gibi [naçizane fikrimce] bir tür çocuk istismarında bulunan fotoğrafçılarını) gizlemek istediğinizde işe alırsınız- korkak gibi davranmayı bırakmalıdır. Biraz olsun ar ve haya duygusu olanlar, sadece tek bir sitedeki fotoğrafları silip, diğerlerinde satmaya devam ederek bu görsellerin yok olup gitmelerini ummak yerine, bu meseleler hakkında
düzgün ve içten bir açıklama yapmaya başlamalıdır.
@MagnumPhotos ve fotoğrafçıları çocuk koruma hususunda kolektif bir anlayışa sahip olsaydı, bu fotoğraflar 7 Ağustos’ta arşivden kaldırılırdı. Yani ben onları uyardıktan hemen bir sonraki gün. O zamandan beri her gün sömürdükleri fotoğraflarda yer alan bu çocuklar, birileri tarafından parmakla gösterildi.
Sonra Paolo Pellegrin bir Romanya hastanesinin etrafında dolanıyor, odalara girip çıkıyor, HIV pozitif olan çok küçük çocukların kolaylıkla teşhis edilebilir fotoğraflarını çekiyor.
Bazıları onun varlığından rahatsız ve korkmuş gibi görünüyor. Sanırım Pellegrin’in çalışmasını biliyorsanız, bunu hiçte şaşırtıcı bulmazsınız. Magnum’un alaşağı etme ustası. Kathy Ryan gibi fotoğraf editörlerinin hayranlık duyduğu bakış açısı da tam olarak bu. HIV pozitif çocukların fotoğraflarında yer alan etiketler arasında “zührevi hastalık” da vardı.
Tweetlerimden sonra sessizce fotoğrafları kaldırdınız. Ve bu konuda hiçbir şey söyleme gereği görülmedi.
6. Tarihsel
Geçen Ağustos ayında, Magnum arşivi geçici olarak devre dışı bırakıldığında, “Arşivimizdeki görseller, altyazılar veya anahtar sözcükler açısından sorunlu olan tarihsel materyal konusunda da uyarı aldık.” diye yazdınız. Bu doğru ama sizin atladığınız sorun şu ki; bu problem hiçte “tarihsel” değil.
Bu yıl arşivinizde bulduğum bu fotoğrafın başlığı ‘Ödül’. Magnum fotoğrafçısı Sohrab Hura tarafından 2018’de çekildi; ‘tecavüz’ kelimesi araması sonucunda çıktı. Ayrıca ‘tecavüz’ olarak etiketlenmiş. Yani bu durum hiçbir şekilde “tarihsel” değil.
Hura ile fotoğrafının ‘tecavüz’ olarak nasıl etiketlendiğini hiç bilmediğini söylediği, hayatım boyunca yaptığım en gerçeküstü konuşmayı yaptım. Çünkü bu aslında üç erkek arkadaşının dalga geçerlerken çekilmiş bir fotoğrafıydı.
Ayrıca bana Magnum’da hiç kimsenin fotoğrafının nasıl olup da ‘tecavüz’ olarak etiketlendiğini ona açıklayamayacağını söyledi.
Bunu doğrulayan ve bana arşivin aslında sorunlu olduğunu söyleyen Magnum fotoğrafçı ve çalışanlarıyla başka görüşmelerim de oldu. Fotoğraflar üstünkörü etiketlenmişlerdi ve bu konuda gerçek bir kalite kontrolü yoktu.
Bu, fotoğrafçıların ‘seçkin hikaye anlatıcıları’ olarak pazarlandığı, Magnum’un çalışmalarını nasıl sattığının sorumluluğunu üstlenmek zorunda kalmadıkları ve Magnum’ın temel gazetecilik bütünlüğünü hesaba katmaksızın, görüntüleri kar elde edebilecekleri birçok şekilde paketlemeye çalıştığı bu ajansta kültürel bir sorundur.
Magnum, fotoğraflardaki insanlara hiç bir şekilde saygı göstermiyor. Çok fazla savunmasız yetişkin olması yeterince kötü, ancak konu savunmasız çocuklar olduğunda bu acil bir çocuk koruma sorunudur. Ve bunun için kanıt gerekiyorsa Patrick Zachmann‘ın işlerine bir göz atmalısınız.
7. Patrick Zachmann
Biberonunu emen bir çocuk. Belden aşağısı çıplak. Erekte olmuş tenasül organıyla oynuyor. Ve Fstoppers bu fotoğrafı gündeme getirene kadar, Magnum onu arşivi üzerinden satmaktan yana düpedüz mutluydu. (Görseli, üzerine müdahalede bulunulmuş olsa da göstermeyeceğim, ama dileyenler Day‘in makalesinde görebilir.)
Olivia, ne tür bir insan böyle bir fotoğrafı çeker ve satmayı dener? Ve ne tür bir organizasyon onu satmaya çalışır? Ve bu fotoğrafı kim satın alır?
Sessizlik. Sağır edici. Tekrar.
Başladığımız yerde bitirelim. Tayland’daki bir tacizciyle. ‘Müşterisiyle bir otelde genç bir kız; 12$ tahsil edildi.’ ‘Çocuk işi’, ‘Fahişe’ ve ‘Genç’ olarak etiketlenmiş.
Bir başka deyişle. Tayland’a gelip, çok az bir para ödeyerek genç bir kıza tecavüz edebilirsiniz. Ve merak etmeyin, ‘gazeteci’nin fotoğraf makinesini doğrultacağı kişi siz değilsiniz. Üzerinden kar elde etmek ve ifşa etmek isteyeceği siz değilsiniz.
Olivia bu fotoğraftaki kız, eğer yaşıyorsa muhtemelen seninle aynı yaştadır. Seks işçiliğine zorlandı. Acaba Zachmann’ın odada olabilmesi için fazladan para aldı mı? Ve hiçbirine cevap vermeyeceğin son derece rahatsız edici diğer sorular.
Bir başka seri.
Zachmann, polis baskın yapıp, ‘fahişeler’i tutukladığında bir Tayland plajında fotoğraflar çekiyor. Bu arada onlar fahişe falan değiller. Aslında onlar yabancılar tarafından tecavüze uğramak zorunda bırakılan genç oğlan çocukları.
Zachmann, fotoğraf makinesinden saklanmaya çalışırken bile, onların ağlarken fotoğraflarını çekiyor. Ve karakola götürülürlerken fotoğraflarını çekmeye devam ediyor. Üst üste yapılan bir dizi çocuk istismarı. Suistimalciler zincirinin en sonunda. Alenen kar peşinde koşmak. Ah! Magnum Photos Ah!.
Alttaki fotoğrafta, dünyaya bir”fahişe”olarak satmaya çalıştığınız çocuk ağlıyor. Bu yürek dağlayıcı bir durum.
Ve işte aşağıda, yabancıların tecavüz etmek için para ödedikleri ve Magnum tarafından ‘fahişe’ olarak etiketlenip görselleri satılan çocukların fotoğraflarının vardığı son nokta. Bir ‘eşcinsel’ fetiş xxx sitesi. Arama sonucunda Google görüntü arama motoru ikisini yan yana getiriyor.
8. Gelecek
Geçen yıl Art Newspaper için Tom Seymour‘a verdiği röportajda Robert Godden, Magnum’un nasıl ilerleyebileceğini açıkladı.
Magnum’un yapılan inceleme hakkında şeffaf olması gerekiyor. En iyi uygulama, bağımsız bir uzman getirmek, Magnum’un incelemenin sonuçlarının üstesinden nasıl geleceği de dahil olmak üzere, iş tanımlarını kamuya açıklamak ve inceleme tamamlandığında [bunu] yayımlamak olacaktır.
Yeniden güven inşa etmeleri gerekiyor. İncelemeyi sadece dahili olarak gerçekleştirmek bunu sağlamayacaktır.
Sanırım Magnum’dakiler 600’den fazla endüstri insanının, cereyan eden olaylar karşısında Magnum’un sorumlu davranmasını talep eden bir bildiri imzalamasının ardından sarsıldı. Tekrar tekrar yayımlamayı reddettiğiniz Davranış Kuralları Yönetmeliğiniz adeta mucizevi bir şekilde ortaya çıktı. Ve en kısa sürede yayımlayacağınız bir çocuk koruma politikası bekliyoruz.
Fotoğraflardaki çocuklar için aradan geçen onlarca yıl artık çok geç. Çocuk foto muhabirleri genellikle ‘sessiz’ olduklarını iddia ediyorlar. Bu, sektörün kurbanlarının asla duyulmamasını sağlamanın uygun bir yolu.
Tarih bize, tacizden sıyrılmak için sadece üstünlük iddia etmeyi, güçlü bir pozisyon ele geçirmeyi ve savunmasızları hedef almayı öğretir. Magnum fotoğrafları bu konuda sivrildi ve bunu göz önüne aldığımda, sektördeki herhangi birinin önderliği için Magnum’a güvenmesi artık bana ters geliyor. Aslında hayatta kalanların seslerini henüz duymamış gibiler.
“Bundan sıyrılabileceğini biliyordu. Benim gibi kadınlar için hiçbir korumanın söz konusu olmadığını biliyordu.”
Patience Zalanga (kendisi kurbanlardan biri değil), aşağıdaki üç tweet dizisiyle bunu bir güzel gözler önüne seriyor.
Endüstrinin acilen yeni liderler ve kurumlara ihtiyacı var.
Sisonke Msimang haklı.
“Eskilerin her zamanki gibi kalmaya kararlı oldukları koşullarda yeni bir şeylere başlamak zor bir iştir, ancak bu yanıp kül olmak veya reform yapmaya çalışmaktan daha üretkendir. Eski yapıları aç bırakın, yerle yeksan olacaklardır.”
Olivia yapmakta iyi olduğun şeye, yani fotoğraf çekmeye geri döneceğini umuyorum. Ve isterim ki; açlık çeken Magnum adeta bir deri bir kemiğe dönüşür. 20. yüzyılın bazı harika fotoğraf çalışmalarını ürettiği ile akıl almaz biçimde kadın ve çocukların bedenlerine dair ahlak ötesi bir hak sahibi olma duygusu hatırlanır.
Uygunsuz olduğunu düşündüğünüz bir görsel veya videoyla karşılaşırsanız, lütfen buradan bildirin.
Eski matematik öğretmenimin takma adını değiştirdim. Çünkü bu homofobik bir aşağılamaydı.
Magnum fotoğraflarının tarihi ve bakış açısı hakkında biraz daha fazla bilgi edinmek için John Edwin Mason tarafından yazılan aşağıda bağlantısı yer alan dizini okumanızı tavsiye ederim.
Teşekkürler
Bu gönderide yer alan birçok araştırmayı Andy Day yaptı. Çocukların fotoğraflardan çok daha önemli olduğunu gerçekten anlayan bir insan olarak ona minnettarım.
Amanda Mustard, sektörde değişim çağrısında bulunan daimi bir ses olmuştur. Bunun onun için bir bedeli var. Onu kesinlikle hak etmiyorlar.
Hesap verilebilirlik isteyen ifadenin arkasında yer alan herkes. 600 kişinin bu bildiriyi imzalaması, sektör tarihinde büyük bir andı. Bu Magnum’u kendine zarar verme yolunda hızla ilerlerken, durumu yeniden düşünmeye zorladı.
Kristen Chick, Harvey’nin uygunsuz bir şekilde davrandığı kadınların hikayelerini anlatmaktan asla vazgeçmedi. Onunla konuşan bu 11 kadın inanılmaz derecede cesurdu.
Jonny Bark, bu yazıdaki bilgilerin çoğunu keşfettiğimiz Ağustos ayında benimle Duckrabbit ofisinde oturdu. Büyük bir destekçi oldu.
Sohrab Hura’ya büyük bir saygı duyarak yanından ayrıldım. Fotoğrafının bu şekilde satıldığını öğrenmek acımasızca olmalı ama asla savunmacı ya da küçümseyici olmadı. Marjinalleştirilmişlerin fotoğraflanması üzerine son derece özenli bir şekilde yazılmış makalesini okumanızı şiddetle tavsiye ederim.
Podcast: MİRATIN PUSLU FOTOĞRAF ATLASI
