İnsanların bu kadar çok türün neslinin tükenme tehdidinde bulunduğu bir zamanda, bazı insanların kendi türümüzün yok olmasının iyi bir şey olacağını düşünmesi o kadar şaşırtıcı görünmeyebilir. Örneğin, kurucusu, yok oluşumuzun birbirimize ve daha genel olarak ekosistemlere verdiğimiz zararı sona erdireceğine inanan İnsanoğlunun Nesli Tükensin Hareketi‘ni ele alalım.
Ya da insanları var kılmanın onlara her zaman zarar verdiğini savunan Güney Afrikalı filozof David Benatar var. Üremeyi bırakmamızı ve yavaş yavaş Dünyayı terk etmemizi tavsiye ediyor .
Ancak acı çeken tek canlı insanlar değil. İnsan olmayan hayvanlar biz olmadan acı çekmeye devam ederdi . Bu nedenle, acıyı tamamen ortadan kaldırma arzusuyla hareket eden bazı insanlar, doğanın geri kalanını bizimle birlikte götürmeyi şok edici bir şekilde savundular. Dünyayı basitçe terk etmek yerine aktif olarak ortadan kaldırmamızı tavsiye ediyorlar.
Bu rahatsız edici ve aşırılık yanlısı pozisyon şaşırtıcı bir şekilde tarihte çok eskilere gider.
Yaklaşık 1600 yıl önce, Saint Augustine insanların üremeyi bıraktığını öne sürdü. Ancak bunu onayladı, çünkü Son Yargı’yı ve bundan sonraki sonsuz sevinci hızlandırmak istedi.
Ölümden sonraki hayata inanmazsanız, bu daha az çekici bir seçenek haline gelir. Doğaüstü ödüller kazanma vaadi olmadan, yalnızca doğadan acıyı ortadan kaldırarak motive olmanız gerekir. Muhtemelen bu şekilde insan neslinin tükenmesini savunan ilk kişi Arthur Schopenhauer idi . Bunu 200 yıl önce, 1819’da “ varoluşun yükünün ” “gelecek nesilleri” “ayırmamızı” teşvik ederek yaptı .
Schopenhauer varoluşu acı olarak gördü, bu yüzden insanları var etmeye son vermemiz gerektiğine inanıyordu. Ve herkes itaat ederse sonuç konusunda netti: “İnsan ırkı ölecekti.”
Peki ya insan olmayan hayvanların acısı? Schopenhauer’in bir cevabı vardı, ama bu inandırıcı değildi. O, dış doğanın varlığının onun hakkındaki bilinçliliğimize bağlı olduğuna inanan felsefi bir idealistti . Dolayısıyla, insan beyninin ortadan kaldırılmasıyla, daha az bilinçli hayvanların ıstırapları da biz onları algılamadan var olmaktan çıktıkları için ” yok olacaktı” .
Schopenhauer’in kendi şartlarında bile bir sorun var. Ya başka zeki ve bilinçli varlıklar varsa? Belki başka gezegenlerde? Şüphesiz, o halde, fedakarlığımızın hiçbir anlamı olmayacaktır; varlığı ve acılı algısı devam edecekti. Daha eksiksiz bir çözüm önermek Schopenhauer’in öğrencisi Eduard von Hartmann’a düştü.
Evreni ortadan kaldırmak
1842’de Berlin’de doğan Hartmann , neredeyse etkileyici sakalı kadar uzun bir kötümser felsefe sistemi yazdı. Kendi zamanında kötü şöhretli ama bizimkinde tamamen unutulmuş olan Hartmann, şok edici derecede radikal bir vizyon önerdi.
1869’da Hartmann, Schopenhauer’ı acı çekme sorununu yalnızca yerel ve geçici anlamda düşündüğü için azarladı. Selefinin “cinsel devamlılık yoluyla” insan neslinin tükenmesi görüşü yeterli olmazdı. Hartmann birkaç eonlar sonra, başka, inanıyordu bilinçli türler olacağını yeniden gelişmeye Dünya’da. Bu sadece “varoluşun sefaletini sürdürür”.
Hartmann ayrıca yaşamın diğer gezegenlerde var olduğuna inanıyordu. Çoğunun muhtemelen akılsız olduğuna inandığı düşünüldüğünde, bu tür varlıkların acısı çaresiz kalacaktı. Bununla ilgili hiçbir şey yapamazlar.
Dolayısıyla, Hartmann, sadece kendi türümüzü yok etmek yerine, zeki varlıklar olarak, kalıcı ve evrensel olarak acıyı ortadan kaldırmanın bir yolunu bulmak zorunda olduğumuzu düşündü. Evreni “yok etmenin” insanlığa bağlı olduğuna inanıyordu: “tüm kosmosu yok etmek” bizim görevimiz, diye yazdı .
Ötenazi şok dalgaları
Hartmann, yaratılışın amacının bu olduğuna ikna olmuştu : Evrenimizin, varoluşun kendisini ortadan kaldırmaya karar verecek kadar şefkatli ve zeki varlıkları geliştirmek için var olduğuna inanıyordu. Bu son anı, “tüm dünya mercekleri ve bulutsuları ortadan kalkana” kadar “bu kozmosun varlığını” ortadan kaldırarak, Dünya’dan dışarıya doğru dalgalanan ölümcül ötenazi şok dalgası olarak hayal etti.
Bu hedefe tam olarak nasıl ulaşılacağı konusunda kararsız kaldı. İnsanlığın artan küresel birleşmesinden ve ruhsal hayal kırıklığından muğlak bir şekilde söz ederek, gelecekteki bilimsel ve teknolojik keşiflere işaret etti. Neyse ki fizikçi değil metafizikçiydi.
Hartmann’ın felsefesi büyüleyici. Aynı zamanda hayal edilemeyecek kadar yanlıştır. Bunun nedeni, acının ortadan kaldırılmasıyla, acı çekenlerin yok edilmesiyle karıştırılmasıdır. Bu ayrımı birbirine karıştırmak çılgınca omnicide vizyonlarına yol açar. Acıdan kurtulmak için hastalardan kurtulmanıza gerek yoktur: bunun yerine ağrının nedenlerini ortadan kaldırmayı deneyebilirsiniz. Acıyı ortadan kaldırmalıyız, acı çekeni değil.
Aslında, etrafta zeki varlıklar olduğu sürece, en azından acıyı radikal bir şekilde ortadan kaldırma fırsatı vardır. David Pearce gibi filozoflar, gelecekte genetik mühendisliği gibi teknolojilerin Dünya’dan gelen acıyı ortadan kaldırarak onu tamamen aşamalı hale getirebileceğini iddia ediyorlar . Pearce, doğru müdahalelerle, insanların ve insan olmayanların makul bir şekilde yoksunluk ve acı ile değil, “ mutluluk dereceleri ” tarafından yönlendirilebileceğini iddia ediyor .
Bunun ille de mutlu, sersemlemiş varlıklarla dolu Cesur Yeni Dünya olması gerekmez : makul bir şekilde, insanlar olumsuz duygulardan kaçınmak yerine sadece bir dizi yüce sevinç peşinde koşarak hala oldukça motive olabilirler. Pearce, uzak gelecekte, torunlarımızın gözlemlenebilir evrende diğer biyosferler üzerinde aynı değişimi etkileyebileceğini iddia ediyor.
Araştırmacı, Future of Humanity Institute, Oxford Üniversitesi
