Hayat denen sonsuzluğun karşısında bir çocuğuz
Düşe kalka büyürken kalkamayız bir çoğumuz
Neden düştüğümüz yerden kalkmamız ya zaman alır ya da kalkamayız? Bizim acizliğimizden mi yoksa hayatın acizliğinden mi? Sonra yine başlıyor:
Ama bitmez yolculuklar
Belki biraz canın yanar
Düştüğün yerde doğrulup başlar yine ilk adımlar
Galiba sorumun cevabı hayatın acizliği… Bizi bazen kolumuzdan tutup zorla kaldırmaz mı? Amacımız bize hatırlatmaz mı? Hayat aciz mi gerçekten? Bence amacı olan için değil. Ama amacı olmayanın vay ki haline, onun için geriye kalan tek şey üstüne toprak atılması değil midir? Ya da amacı var ama yaşayacak gücü yok o zaman, o zaman insanın canı yanmaz mı? Bir şeyler uğruna yaşamak istiyor ama gücü kalmamış onun içinde son aynı değil midir? Üstüne toprak atılması.
[zombify_post]
