Kalp ağrım dinmiyordu adeta. Dinecek gibi de gözükmüyordu. Adeta tuzu biberiydi günün keder. Bugün de nasibimizi aldık, elhamdülillah.
Amaç bazen iyi bir şeyden bahsetmek değildi yazmanın. İçindekileri dökesi gelir insanın, ne gariptir ki başka bir insana anlatamadıklarını. Ya da sebepsizce kalem oynatasın gelir. Öyle rastgele denize olta atar gibi. Ne çıkarsa bahtına.
Çünkü ruh da bunalır bazen. Kendini en dipteki suya dalar gibi. Avazı çıktığı kadar bağırası gelir insanın. Boğuluyorum demek ister. Ama sesi çıkmaz bir lahza da olsa. Yankı yapar o an içindeki ses. Kalp ağrına eşlik eder adeta bütün organların. Bütün hücrelerin haykırırken o sesi, sen sadece Rahman’ın duyduğunu bilirsin.
Kalpten gele gele bir la ilahe illallah desen geçecekmiş gibi gelir. Ama diyemezsin. Bari demiş gibi yap der vicdanın. Ya da azıcık zorla kendini der. Kim kolay zafer elde etmiş ki sen edesin der. Vicdan bu. Elvermiyor işte yine bazı şeyleri…
