Ne yazık ki, son yıllarda çocuk işçiliği olgusu normal bir yaşam biçimi haline geldi! Dünyanın en fakir ülkelerinde her dört çocuktan biri çalışıyor ve bunların en büyük kısmı Sahra-Çölü Afrika’da..
Stresli işlerin yükü ebeveynler tarafından çocuğa yüklenebilir… onun geleceği, fiziksel ve psikolojik sağlığını düşünmeden, zayıflığı istismar ediliyor…
Aile yaşamının gereklerinin çocuklar tarafından karşılanması sorumsuz ebeveynler için kolay bir alternatif haline gelmiştir.
Bundan anlıyoruz ki, çocuk işçiliğinin ekonomik bir nedenle olması zorunlu değildir, bunun nedeni, anne ve babanın duygusal farkındalık eksikliği, veya çocuk kültürel olarak düşük bir sosyal sınıfa ait olduğundan olabilir.
Dünyada pek çok ailenin çocuğun farkındalığı artırmak ve kişiliğini oluşturmak için bir bilinçlendirme programı olduğu açıktır, bu program, örneğin yatak odasını toplamayı, evin temizliğine yardım etmeyi ve hatta bahçeyle ilgilenmeyi içerir…
Fakat yoksul toplumlarda olan tamamen farklıdır… Sırf hayatta kalmak için çalışan milyonlarca çocuk vardır!
Bu toplumlarda, evlatlarını kişisel ihtiyaçlarını karşılamak veya aile gelirine faydalı olanı eklemek için zorlayıcı baskı altında çalışmaya zorlarlar.
Her günün sonunda yatağa aç giren ve ertesi gün çalışmadığı sürece karnını doyuracağına dair hiçbir umut olmayan beş yada altı yaşında bir çocuk hayal edin!!
Amerika Birleşik Devletleri’nde işçi haklarını korumak için bir kaç savunma hattı vardır, tüm iş arayanlara, ücretlilere ve emeklilere yardım sağlamak için (1913) ABD çalışma bakanlığı kuruldu…
1938’de Adil Çalışma Standartları Yasası (FLSA), genç işçiler için bir asgari ücret ve asgari yaş belirledi, çocuk işçi kanunları, onlar için eğitim fırsatlarını koruyor ve güvenli olmayan yerlerde çalıştırılmalarını engelliyor.
Ama ne yazık ki, bu standartlar dünyanın her yerinde, özellikle batılı olmayan ülkelerde aynı değil… Uzun yıllardır çok ülkeler reşit olmayanların, hatta on üç yaşın altındakilerin haklarını kötü şekilde kullanıyor… Onları koruyan yasalar ve geleceklerine küçük bir ışık katan eğitim fırsatları yok!
Böylece, reşit olmayan istihdam olgusu sokak çocukları olgusundan pek de farklı olmadı… Küçük yaşta çalışan kişi, çocukluğundan ve onurundan mahrum kalır, psikolojik veya fiziksel istismara maruz olabilir, buda onun psikolojik sağlığını ve gelişimini etkileyebiliyor…
Uluslararası çalışma örgütü (ILO) tüm bunları küresel bir acı olduğunu belirtmiştir… Örgütün istatistikleri şu rakamlara ulaştı:
- Dünya çapında 152 milyon çocuk sözde (çocuk işçiliği) mağduru.
- Bu işlerin 73 milyonu tehlikeli olarak sınıflandırılmıştır.
- 152 milyonun büyük bölümü (5-11) yaş grubundadır.
Afrika, (72.1) milyon çalışan çocuk olduğu için bu istihdam organın yarısına sahip olarak sınıflandırıldı, ardından Asya ve Pasifik’te (62.1) milyon, Amerika’da (10.7) milyon, Arap ülkelerinde (1.2) milyon, Avrupa ve Orta Asya’da (5.5) milyon.
Bu oranlara baktığımızda çoğumuzun bir an için zihinsel durgunluk yaşaması şaşırtıcı değil… Ancak bu oranların son yıllarda sürekli artmasına neden olan faktörler nelerdir?
Belki de:
- Yoksulluk.
- Ebeveynler için eğitim eksikliği.
- Sömürü.
- Yetkililer tarafından eğitimin yaygınlaştırılması ihtiyacına ilgi eksikliği.
Maalesef, hepsi biraz planlamayla çözülebilecek nedenler… Aynı örgüt, her yıl 22,000 çocuğun (kız ve erkek) yaşlarına uygun olmayan işlerde çalıştıkları için öldürüldüğünü belirtiyor.
- Peki bir çocuk yoksulluk veya sömürü nedeniyle çalışmaya zorlandığında… Sefalet karşısında dimdik durmaktan başka çaresi yokken nasıl daha iyi bir yarın hayal edebilir ki?!
- Bulundukları durumdan kurtarmak için süper kahramana ihtiyaçları var mı?
Yoksa bu felaket döngüsünü durdurmak için bizden fikir birliğine ve düşüncel davranışa ihtiyaçları var? Bu ancak anne babalar önce eğitilirse ve çocuklarındaki değersizlik ruhu ortadan kaldırılırsa olur.
Bu yaştaki insanları çalışmaya zorlamak, her türlü istismara, kaçakçılığa maruz bırakmak, yoksulluğun etkilerini sürdürür…
Yani sadece efsanelerde var olan o süper kahramana ihtiyacımız yok… bunun yerine biraz farkındalığa ve şefkate ihtiyacımız var, ve kurtarmak için sadece kuruluşların veya yetkililerin harekete geçmesini beklemek zorunda değiliz.
Hayatına biraz umut verebileceğimiz birini bulamazsak… Dünyanın her yerinde çocuklara merhamet fonu var, o zaman her birimiz tehlikede olan bir çocuğa can halatı olabiliriz.
Yazar: Esen Mehmet
