Pong’un yayınlanmasından 100 yıldan fazla bir süre önce ölmesine rağmen, romancı Charles Dickens’ın birçok video oyunuyla bağlantıları vardır. Assassin’s Creed Syndicate’de (2015) bir karakter olarak görünür; bir mobil uygulama yürüyüş turu olan Charles Dickens London: The Writer’s Journey’nin (2022) konusudur ; ve eserleri yakında çıkacak olan The Mysteries of Gad’s Hill Place’de sanal hayata taşınır.
Dickens’ın eserlerinde, eğer bugün hayatta olsaydı, kendi video oyunlarını yazıyor ve bu oyunlarda rol alıyor olabileceğini düşündüren çok sayıda bulgu da bulunmaktadır.
Özellikle Büyük Umutlar (1861) Dickens’ın eğlenceli kimlik bilgilerini gösterir. Bildungsroman veya “ilerleme” romanında bir ilerleme duygusu yaygındır, ancak Pip, tipik bir kahramandan çok oynanabilir bir karakterin XP (deneyim puanı) biriktirmesini anımsatan “seviye atlama” fikirlerini somutlaştırıyor gibi görünüyor.
Pip (Philip Pirrip), büyük bir servet miras aldığında hayatı dramatik bir şekilde değişen genç bir demirci çırağıdır. Pip’in koruyucusu ve aynı zamanda mirastan sorumlu avukat olan Bay Jaggers, Pip’in “beklentilerini” (mirası) sanki oyun içi elde edilebilir bir para birimiymiş gibi anlatır.
Tıpkı bir video oyunu NPC’sinin (oynanamayan karakter) yapabileceği gibi, hikayenin para biriminin nasıl harcanması gerektiğini açıkça belirtiyor – bir beyefendiye yakışan eşyalara, tıpkı bir video oyunu karakterinin kostümlere ve envanteri için eşyalara harcayabileceği gibi. Jaggers’ın söylediği gibi, miras “uygun eğitiminiz ve bakımınız için fazlasıyla yeterli bir miktar para”dır.
Pip, bir beyefendi olma yolunda, zekâ ve belagat gibi çeşitli alanlarda kendini geliştirmeli ve ima edildiği üzere yeni “güçler” kazandıracak yeni kıyafetler edinmelidir. Bay Jaggers, bunların “iş kıyafetleri” olmaması gerektiğini vurguluyor.
Bu ruhsal, fiziksel ve giyimsel gelişim, Metaphor: Refantazio (2024) gibi birçok rol yapma oyununda bulunan gelişimden pek de farklı değildir; burada kahraman, takipçileriyle ilişkiler kurarak “kraliyet erdemleri” geliştirmelidir. Bu, Pip’in toplumdaki yerini daha da ileri götürmek için zengin, eksantrik Bayan Havisham ile ilişkisini kurması gerektiği şekildedir. Pip gibi, Metaphor: Refantazio’nun kahramanı da hikaye ilerledikçe giderek daha avantajlı kıyafetlere ve aksesuarlara erişim kazanır.
Edebiyat kuramcısı Peter Brooks’un gözlemlediği gibi, Pip’in adı bile büyümenin temsilcisidir – potansiyel dolu bir tohum, auteur video oyunu tasarımcısı Hideo Kojima’yı gururlandıracak türden, burnuna kadar gelen bir isimlendirme şeması . Kojima’nın Metal Gear serisindeki karakterlerinin çoğu aynı şekilde isimlendirilmiştir, örneğin “sevgiyle ele alındı” sloganına sahip bir teslimat şirketinin yöneticisi olan Fragile.
Ve hikayenin kendisine girmeden önce, daha sonraki toplu baskılardaki içerik sayfası, başkahraman Pip’in yolculuğunu “aşamalara” daha çok video oyunlarında bulunan bir terime göre düzenler.
Belki de Büyük Umutlar’ın Dickens’ın bir video oyunu yazarı olarak potansiyelinin kanıtı olarak en güçlü argümanı, birden fazla sonudur. Yayımlanan son, gelecekteki bir aşka işaret eder. Romanın ana olaylarından dört yıl sonra tesadüfen bir karşılaşmanın ardından, Pip, yetim arkadaşı Estella’nın elini tutar ve “ondan ayrılan başka bir gölgenin olmadığını” görür.
Ancak, genellikle bir ek olarak sunulan alternatif versiyonun oldukça farklı bir bakış açısı vardır. Pip yine Estella ile karşılaşır ve sevgi dolu sözler paylaşırlar, ancak bu sefer romantik bir birlikteliğe dair hiçbir işaret yoktur. Bunun yerine, Estella’nın acımasız bir evlilik boyunca katlandığı acının ona Pip’in hayatı hakkında daha derin bir anlayış kazandırdığı öne sürülür.
Bu karamsar ton, seçim tabanlı video oyunlarının sözde “kötü” sonuna (veya başarısızlık durumuna ) daha çok benziyor. Bunlar, oyuncunun karakterini yeterince geliştirmediği veya oyun sırasında kötü konuşma seçimleri yaptığı durumlarda ortaya çıkan sonlardır.
Okuyucu Pip’in tüm “yan görevlerine” dikkat etmişse, yayınlanan son bile mutlaka o kadar olumlu olmayabilir. Hem o hem de Estella, Miss Havisham’ın çocukluk vesayetindedir ve yetişkinlikte Magwitch adında bir adam Pip’e baba figürü olarak hizmet eder ve Estella’nın gerçek babasıdır.
Ayrıca her “evrenin” sonunun kendi potansiyel sonu olduğu ve böylece olası sonların sayısının daha da arttığı da ileri sürülebilir. Örneğin, edebiyat teorisyeni Caroline Levine, Pip’in çocukluk arkadaşı ve sırdaşı Biddy ile hayal ettiği olası gelecekte başka bir alternatif son önermiştir.
Bu tür erken sonlar sıklıkla anlatı video oyunlarında bulunur. Akılda kalıcı bir örnek , genellikle 60 saate kadar süren bir oyunun jeneriğini 15 dakikaya kadar ilerletmenin mümkün olduğu Far Cry 4’tür (2014).
Dickens bugün yazıyor olsaydı, tıpkı günümüz video oyunu yaratıcılarının onun romanlarından ilham alması gibi, video oyunlarında da büyük bir anlatı potansiyeli göreceğinden şüphem yok.
Klasikleri Yeniden Düşünmek serisinin bir parçası olarak, uzmanlarımızdan söz konusu kanonik esere benzer temaları ele alan ancak (henüz) kendisi bir klasik olarak kabul edilmeyen bir kitap veya sanat eseri önermelerini istiyoruz. Lynda Clark’ın önerisi şu şekilde:
Pip gibi, genç asker Keiji Kiriya da ilerlemek için entelektüel, fiziksel ve duygusal gelişimden geçmek zorundadır. Bu “seviye atlama” sürecini daha da eğlenceli bir şekilde üstlenir, önceki yaşamlarının bilgisiyle ölür ve “yeniden canlanır” (dirilir). Her ölüm potansiyel bir sonu ima eder ve zaman döngüsüne girmiş asker arkadaşı Rita Vrataski ile ilişkisi, okuyucunun tercihine bağlı olarak acı tatlı aşk, lanetli romantizm veya platonik saygı gibi benzer yorumlara açıktır.
