Pervîn-i İtisâmî, Çağdaş şiirde “hal dili”ni en çok kullanan şairdir. Şiirlerinin birçoğu, özellikle kıtaları ve kasideleri hal diliyle söylenmiştir. Bu şiirlerinde; “Çamur ile Toprak”, “Karınca ile Yılan”, “Köpek ile Kurt”, Baykuş ile Papağan”, “Kaz ile Balık”, “Fasulye ile Nohut”, “Kova ile İp”, “Umut ile Umutsuzluk” birbirleriyle karşılıklı konuşmakta ve tartışmaktadırlar.